‘Hayat...bekâya giden bir fenâ, ölüm bir son ki açılır sonsuzluğa...' Yıllar evvel yazmışım bu satırları not defterimin bir kenarına, ölümü hatırlayıp yaşamımı ölümsüzleştirmek adına.
Oysa bu cümleler defterimin bir köşesinde, ölüm fikriyse bilinçaltımın derinliklerinde gizlenmiş, gizlemişim ya da bile bile, hiç hatırıma getirmek istemezcesine. Neye inanırsanız inanın, nasıl yaşarsanız yaşayın ölüm inkâr edilemeyecek bir gerçek ve zaman göz açıp kapayıncaya dek geçecek.
Tik Tak Tik Tak, duvardaki saat değil yalnızca ne çok şey var aslında ölümü hatırlatacak. Yüzündeki çizgiler mesela, şaçlarına düşen aklar, aynadaki siluetin, unutulmaya yüz tutmuş anıların, kaybettiğin yakınların.
Yaklaşmakta olduğun bir sonun mu habercisi tüm bunlar yoksa sonsuzluğa mı yaklaştırıyor dakikalar? Sahi dünya bu kadar basit mi? Hayatın yaşayıp ölmekten ibaret olabilir mi? Karşılaşılan bunca kötülük cezasız, yapılan onca iyilik mükâfatsız kalabilir mi?
Bir son değil madem ölüm, hayat ölümsüzleştirilebilir mi? Zulmün karşısında sesini yükseltebiliyorsan mesela, insanlara faydalı olmak için sabahlara kadar çalışıyorsan ya da tek başıma ne yapabilirim değil tüm uyuyanları uyandırmaya ben yeterim diyebiliyorsan, her anına altın değerini veriyorsan, ölümü öldürüyor hayatını ebedileştiriyorsun. Ancak zaman az ve ölüm vakit tanımaz. Tik Tak Tik Tak…
