Bazen yaşadığımız dünyanın hiç de adil olmadığını düşünüyoruz.
Çok haklıyız.
Çünkü gerçekten de adil değil…
***
Hayal kırıklıkları yaşıyoruz…
Mutsuz oluyoruz ve bundan nefret ediyoruz…
Bazen uykularımız kaçıyor, işlerimiz bozuluyor, çok sevdiğimiz birini üzüyoruz…
Yıllar geçtikçe yaşamanın aslında bir ödül değil de ceza olduğunu düşünüyoruz.
Hatta ve hatta…
Bazen “Keşke hiç dünyaya gelmeseydim” diyoruz…
Önemsiz ve gereksiz olduğumuzu düşündüğümüz zamanlarda oluyor…
Oysa; Dünyada olmamızın bir tesadüf değil de, mucize olduğunun da farkındayız…
Öyle ise; Dünyaya gelmiş ve gelecek hiç kimsenin boş yere yaşamadığı bilincinde olmamız gerekli…
***
Ama…
Gerçekten de olmasaydık ne olurdu?
Dünya daha iyi ya da olduğundan, daha mı kötü olacaktı?
Yok değil…
Dünya yine dönecekti bizli ya da bizsiz…
***
Oysa “Dünyaya gelmeseydi” olmazdı, diyebileceğimiz birçok örnek de mevcuttur…
Bunun en güzel örneği ise; Büyük önder Mustafa Kemal Atatürk’tür.
Olmasaydı eğer…
Biz, biz olamazdık…
Yine yaşardık ve fakat; Başlarda şapka yerine sarık, üstlerde cübbe olurdu…
Kadınlar tek tip çarşaf ile dolaşırdı sokaklarda…
Atatürk olmasaydı eğer…
Kendi ülkemizde köle…
Fikirsiz, haksız ve hukuksuzduk…
***
Örnekler çoğaltılabilir ve fakat;
Mustafa Kemal Atatürk’ün üzerine ne koyarsak koyalım; soluk, önemsiz ve geri planda kalacaktır…
***
Oysa birçoğumuz için;
Dünyaya gelmeyişimiz koca bir topluluk için çok trajik sonuçlara yol açmayacaktı…
Ancak biz ve çevremiz için “iyi ki varız”
Soralım kendimize…
“Ben olmasaydım ne olurdu?”
Dünyaya hiç gelmemiş, hiç ağlamamış, hiç nefes almamış olsaydık ne olurdu?
Ne mi olurdu?
Hiç sevmemiş ve sevilmemiş olacaktık… Üstelik bunun için umut bile yoktu…
Hiçbir çocuğu güldürmemiş…
Hiçbir hayvanın başını okşamamış, karnını doyurmayacaktık…
Hiçbir fotoğraf karesinde suretimiz bulunmayacaktı…
Hiçbir kaldırım taşında ayak izimiz yoktu…
Kimliğimiz, ismimiz, bir numaramız bile olmayacaktı…
Birçok insan için önemsiz bile olsak, sadece bir kişi için çok ama çok değerli olamazdık…
Düşüncelerimiz, zaaflarımız, sevinçlerimiz yoktu…
O, çok sevdiğimiz filmi izlerken ağlayamazdık…
Bittiğine üzüldüğümüz o kitabı asla okuyamayacaktık…
En önemlisi de; bizimle birlikte olan herkes ve her şey; bizimle birlikte hiç var olmamış olacaktı…
Yaşamaya başlayamazdık…
Ve ne yazık ki;
Başlayamadığımız için de hiçbir zaman bitmeyecekti…
