“Hayatımız, Olimpiyat oyunlarında biriken büyük kalabalığa benzer, kimileri oyunlarda ün kazanmak için bedenlerini işletirler, kimileri para kazanmak için satılık mallar getirirler, kimileri de, her şeyin niçin, nasıl yapıldığına bakar, kendi yaşamlarını anlamak ve düzenlemek için başkalarının yaşamlarını seyrederler.” der Pythagoras…
Evet, öyledir; hayat üzerine yazılmış veya söylenmiş birçok söz gibi…
Bizim içinde yaşadığımız ve ancak bir türlü tanıyamadığımız yaşamımızı, bize anımsatan ve içinde kendimizi bulduğumuz dipnotların da çoğu gibidir…
Çünkü biliyoruz…
Hayatımızın her noktasında rastlıyoruz bu insanlara…
Tanıdık geliyorlar…
***
Kimileri yetenekleri kullanıyor…
Kimileri zekâsını…
Bazıları parasını kullanıyor ki…
Çünkü kullanabilecekleri bir tek o var…
Hatırı sayılır bir çoğunluk ise; başkalarının yaşamını kıskanıyor, uzaktan bakmakla yetiniyor ve de kadere isyan ediyor…
***
Oysa yaşayabilmenin tek yolu umursamamak değil midir?
Biraz gamsız biraz da bencil olmak gerekir…
Çünkü zaten yaşamak, yaşamak değildir çoğu zaman…
Çünkü biz…
Başkalarının isteklerini ve bizde görmek istediklerini, üzerimize biçtiğimiz bir kuklayız…
Para kazanıp kendimizi ispat etmeye çalışırken, daha çok çalışmak zorundayız ve ancak sağlığımızı kaybetme noktasındayız…
Bizi mutlu eden, hayata bağlayan birçok zevklerimizden mahrum ve uzağız…
Hayallerimizi ertelemek ya da unutmak zorundayız…
Kendimizden önce sevdiklerimizi düşünmek zorundayız…
Ama duralım artık burada!
Ne demiştik az evvel…
“Yaşayabilmenin tek yolu umursamamak…
Biraz gamsız biraz da bencil olmak…”
***
Hayat çok kısa değil miydi? Evet, öyleydi…
O halde, sadece kendimizi düşünsek ne olur?
Deneyelim bugün…
