Ebru GÜVEN MUTLU

VİCDANIMIZ ÇÜRÜYOR

Ebru GÜVEN MUTLU


Biz insanoğlu doğduğumuzda masumduk. Şuan nasıl biri olursak olalım, dünyaya geldiğimizde saf, korunmasız ve günahsızdık. En önemlisi de diğer tüm insanlarla eşittik.
Bu eşitliği zaman geçtikçe kibrimizle, çıkarlarımızla ve kötü düşüncelerimizle kaybettik. Geçici yaşamımızdaki güzellikler için kalıcı yaşamımızı zedeledik. Her şeyden önemlisi vicdanımızı ve merhametimizi kaybettik.
Bazılarımız şanslı, bazılarımız başarılı olduk. Bu şans ve başarıyla maddi-manevi bir şeyler elde ettik. Peki, elde ettiklerimiz yüzünden kaybettiklerimizi görebildik mi?
Hayır pek sanmıyorum.
Kolay olanı seçiyoruz her zaman. Kedilerin günahı yok. Bencil ve nankör olan bizleriz. Bir şeyler yolunda gitmediğinde; nedenini sormak yerine karşımızdakini yargılıyoruz. Hâlbuki sormuş olsak mantıklı şeyler duyacağımızdan eminim. Kabul edelim. Detayları merak etmiyoruz, sadece sonucun bizi memnun etmesini istiyoruz.
Oturup bir düşünmediğimiz de aşikâr zaten. Düşüneni de çok az görmüşlüğüm var.
Düşünmek, vicdanımızın sesini duymamızı sağlar. Kibirden öyle boğuluyoruz ki; vicdanımızı yok sayıyoruz.  Dünyaya ilk gelişimizdeki masumluğu, eşitliği yok sayıyoruz. Kalbimiz dünya çıkarları uğruna kapkara olmuş ama biz elimizdeki kibrit ateşiyle aydınlandığımızı zannediyoruz. Etrafımızı yakıyoruz, farkında olmuyoruz ya da olmak istemiyoruz. Kimse olduğumuz yere gelemesin, kimseye yardım edilmesin diye uğraşıyoruz. 
Biz ne uğruna bu kadar dibe battık?
‘Merhamet’ duygusunu kaybetmiş olamayız.
 

Yazarın Diğer Yazıları