İnsan hayatında dönemler vardır. Bazen acı bazen tatlı…
Her insan değişir. Günler, aylar, yıllar boyunca… Değişimin kendisi değişmez. Bazen özgür, bazen kısıtlı… Bazen mutlu, bazen ise mutsuz… Bazen güzel, bazen de çirkin olur insan. İnsanın değişmeyen tek özelliği vardır: O da saflık! Yani temizlik… Temiz insan asla değişmez. Kalbi temiz olan insan asla asaletini kaybetmez. İsterse yanlışlar içine düşsün, çamura düşse bile elmas, elmastır. Elmas değerinden bir şey kaybetmez. İster sevilsin, isterse sevilmesin, değerli insan değerinden bir şey kaybetmez.
Her insan değerlidir. Yeter ki, özel bulduğu insanlar onu sevsin. Sevmese bile insan değerinden bir şey kaybetmez. Ancak insan değer buldukça mutlu olur. İnsanı değerli kılan sevgidir. İnsan sevdikleriyle mutlu olur. Sevmekle dünya güzelleşir. Yeter ki sevmeyi bilelim.
Sevgi göstermek, insana sevdiği şeylerle beslemekle olur. Sevgiyle beslenmeyen kalp ölmeye mahkumdur. Sevgi , insanı güzelleştirir. Sevgisiz kalp kararmaya yüz tutar. Sevgiyle yeşerir topraklar. Çiçeksiz, ağaçsız toprak nasıl yeşersin.
Ancak, sevgiyi göstermeyi bilmek lazım. Değer verildikçe insanın sevgisi artar. Emeksiz sevgi olmaz. Emek verdikçe insan mutluluk deryasında kaybolur, kendine sığınacak bir ada bulur. Bu ada, insanın en özel adasıdır. Mutlulukla sevgi paralel boyuttadır. Sevgi suyunu mutluluk orkidesine dökmekle sevgi kendinde büyük bir taht edinir. Gönlü süsleyen kalp sevgiyle özgürce yeşerir ve dünya bambaşka bir hale bürünür.
Sevgisiz hayat, boştur vesselam. Sevgi ve mutluluk en değerli iki kavram… Bulan şükretmeli, bulmak isteyense bu yolda ölmeli.
